Διάρκεια: 00.20.30
Διάρκεια: 00.18.00
Διάρκεια: 00.17.40
Διάρκεια: 00.24.40
Οι στοχαστές σήμερα αποκτούν συνείδηση αυτού του ιδιαίτερου τύπου προβλήματος και βρίσκουν τους διχασμούς της ανθρώπινης φύσης τόσο πλατιά διαδεδομένους και τόσο βαθιά ριζωμένους σ' αυτή την ίδια τη συγκρότηση της φυλής, που προσεγγίζουν την κατάσταση με εξαιρετική ανησυχία.
Οι διχασμοί αυτοί φαίνονται βασικοί και δημιουργούν τις διαιρέσεις ανάμεσα:
στη μια φυλή και στην άλλη και
ανάμεσα στη μια θρησκεία και στην άλλη.
Μπορούμε να τους ανιχνεύσουμε χρονικά πηγαίνοντας πίσω στη θεμελιώδη εκείνη κατάσταση της εκδήλωσης που ονομάζουμε σχέση:
του θετικού και του αρνητικού
του αρσενικού και του θηλυκού και
μιλώντας από εσωτερική σκοπιά, του ηλίου και της σελήνης.
Το μυστήριο αυτού του ίδιου του σεξ είναι συνυφασμένο:με την αποκατάσταση της αίσθησης της ενότητας και της αίσθησης της ισορροπίας
της αίσθησης της ενιαίας υπόστασης και της ολότητας.
Στην ανώτερη της ανθρώπινη όψη, αυτή η σεξουαλική διαφοροποίηση είναι απλώς το σύμβολο ή η κατώτατη έκφραση του διχασμού ή της χωριστικό-τητας που επίγνωση τους έχει ο μυστικιστής και που τον κάνουν να ζητά ενοποίηση ή ένωση με αυτό που ονομάζει θείο.
Ανάμεσα:
σ'αυτόν το φυσικό διχασμό και
στην πνευματική αναγνώριση του θείου
βρίσκεται ένας μεγάλος αριθμός μικρότερων διχασμών που έχει επίγνωση τους ο άνθρωπος.
Πίσω απ' όλα αυτά συναντάμε έναν ακόμα πιο θεμελιώδη διχασμό.
Το διχασμό ανάμεσα στο ανθρώπινο βασίλειο και το βασίλειο των ψυχών, ένα διχασμό συνείδησης περισσότερο παρά γεγονότων.
Ο διχασμός ανάμεσα στο ζωικό και στο ανθρώπινο βασίλειο έχει σε μεγάλο βαθμό γεφυρωθεί μέσω της αναγνώρισης της φυσικής ταυτότητας της ζωικής φύσης και της ομοιομορφίας στην έκφραση της ενστικτώδους φύσης.
Μέσα στην ανθρώπινη οικογένεια, οι διάφοροι διχασμοί των οποίων ο άνθρωπος έχει τόσο απελπιστικά επίγνωση θα γεφυρωθούν και θα τερματιστούν όταν εκγυμναστεί ο νους να ελέγχει και να κυριαρχεί στην περιοχή της προσωπικότητας και χρησιμοποιείται σωστά ως παράγοντας ανάλυσης και ολοκλήρωσης αντί ως παράγοντας επίκρισης, διάκρισης και χωριστικότητας.
Η σωστή χρήση της διανόησης έχει ζωτική σημασία για τη θεραπεία των διχασμών της προσωπικότητας.
Ο διχασμός ανάμεσα στην προσωπικότητα και στην ψυχή λύεται με τη σωστή χρήση:
1. Της ενστικτώδους αίσθησης του θείου που οδηγεί σε αναπροσανατολισμό στην ορθή κατεύθυνση.
Αυτό οδηγεί στη
2. Νοήμονα χρήση του νου έτσι που να αποκτήσει συνειδητή επίγνωση της ψυχής και των νόμων που διέπουν την ψυχική ανέλιξη.
3. Της ενορατικής αναγνώρισης της πραγματικότητας, που ενώνει τα διαφοροποιημένα μέρη σε μια μονάδα, επιφέροντας φώτιση.
4. Αυτή η φώτιση αποκαλύπτει την ουσιαστική ενότητα που υπάρχει στην εσωτερική πλευρά της ζωής και αποκλείει την εξωτερική εμφάνιση της χωριστικότητας.
Έτσι φαίνεται καθαρά πως οι διχασμοί "θεραπεύονται" με τη σωστή και νοήμονα χρήση της όψης ιδιότητα της μορφικής φύσης:
1.Το ένστικτο διακρίνει την αυτόματη υλική φύση, το ζωτικό ή ζωικό φορέα και τη θυμική φύση.Λειτουργεί μέσω του ηλιακού πλέγματος και των οργάνων της αναπαραγωγής.
2. Η νοημοσύνη διακρίνει τη νοητική όψη ή το νοητικό φορέα
και λειτουργεί μέσα από το χωνευτήρι του εγκεφάλου και μέσα από τα κέντρα άτζνα και του λαιμού.
3.Η ενόραση διακρίνει την ψυχική φύση και λειτουργεί μέσω του νου, του κέντρου της καρδιάς και του κέντρου της κεφαλής. Από τα τρία αυτά βασικά σημεία η ψυχή με το χρόνο κυβερνά την προσωπικότητα.
Συνιστώ τις ιδέες αυτές για να τις εξετάσετε προσωπικά και σας διαβεβαιώνω πως αν τις κατανοήσετε σωστά θα βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων που συνδέονται με τους διάφορους διχασμούς της ανθρώπινης φύσης.
Σήμερα δε συναντάμε διχασμό ανάμεσα στο ζωικό σώμα και το φυσικό σώμα.
Υπάρχει μόνο κατά καιρούς ένας μερικός διχασμός και αυτό που θα μπορούσε να ονομάσει κανείς "χαλαρή σύνδεση".
Τα δύο ρεύματα ζωντανής ενέργειας - ζωή και συνείδηση -συνήθως βρίσκονται αγκιστρωμένα στην κεφαλή και στην καρδιά.
Ωστόσο, στην περίπτωση ορισμένων μορφών ηλιθιότητας, το ρεύμα της συνείδησης δε βρίσκεται αγκιστρωμένο καθόλου στο σώμα, αλλά μόνο το ζωικό ρεύμα έχει κάνει την επαφή του με την καρδιά.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει αυτοσυνείδηση, ούτε δύναμη επικεντρωμένου ελέγχου, ούτε και ικανότητα κατεύθυνσης της δράσης ή επινόησης-προγράμματος ή σχεδίου ροής καθ' οιονδήποτε τρόπο.
Υπάρχει μόνο ανταπόκριση σε όψεις της ενστικτώδους φύσης.
Oρισμένες μορφές επιληψίας οφείλονται σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "χαλαρή σύνδεση".
Το ρεύμα ή νήμα ενέργειας της συνείδησης έχει κατά καιρούς την τάση να αποσύρεται ή να αφαιρείται και αυτό προκαλεί τα γνωστά επιληπτικά συμπτώματα και τις απελπιστικές καταστάσεις που βλέπουμε σε μια συνηθισμένη κρίση.
Σε μικρότερο βαθμό, και χωρίς να επιφέρει μόνιμα ή επικίνδυνα αποτελέσματα, η ίδια βασική αιτία επιφέρει τη λεγόμενη "μικρή επιληψία" και ορισμένους τύπους κρίσεων λιποθυμίας.
Αυτά προκαλούνται από το σύντομο και προσωρινό αποτράβηγμα του νήματος της ενέργειας της συνείδησης.
Θα πρέπει να θυμόμαστε πως όταν συμβαίνει αυτό το αποτράβηγμα και υπάρχει ένας χωρισμός της συνείδησης από το φορέα της συνειδητής επαφής, όλα όσα καταλαβαίνουμε με τον όρο συνείδηση, όπως αυτοσυνείδηση, επιθυμία και νοημοσύνη, αποσύρονται και παραμένει μόνο η ζωή και η συνείδηση που ενυπάρχει στα κύτταρα του φυσικού σώματος.
Ωστόσο, κατά κανόνα, ο μέσος άνθρωπος σήμερα είναι μια στενά συνυφασμένη και λειτουργούσα μονάδα.
(Αυτό αληθεύει είτε εξετάζουμε τις ανεξέλικτες μάζες είτε τους υλιστικά προσανατολισμένους πολίτες του κόσμου).
Ο μέσος άνθρωπος είναι γερά ολοκληρωμένος από φυσική, αιθερική και συγκινησιακή άποψη.
Το φυσικό του σώμα, το ζωικό του σώμα και η φύση της επιθυμίας του (αφού η συγκίνηση είναι απλώς εκφρασμένη επιθυμία του ενός ή του άλλου είδους) είναι όλα στενά συνυφασμένα.
Ταυτόχρονα μπορεί να υπάρχει μια αδυναμία στην αιθερική ολοκλήρωση, τέτοιας φύσης, ώστε να παρατηρείται χαμηλή ζωτικότητα, έλλειψη παρορμήσεων επιθυμίας, ανικανότητα αποτύπωσης επαρκών δυναμικών κεντρισμάτων, ανωριμότητα και κάποτε έμμονη ιδέα ή κατοχή.
Συχνά, αυτό που ονομάζεται έλλειψη θέλησης και ο χαρακτηρισμός ενός προσώπου ως "αδυνάτου θελήσεως" ή "με λίγο μυαλό" στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τη θέληση, αλλά μάλλον είναι το αποτέλεσμα αυτής της αδύναμης ολοκλήρωσης και της χαλαρής σύνδεσης ανάμεσα στη συνείδηση και στον εγκέφαλο που καθιστά τον άνθρωπο αρνητικό στις παρορμήσεις επιθυμίας που κανονικά θα έπρεπε να ρέουν και να κατευθύνονται στον εγκέφαλο του, ηλεκτρίζοντας το φυσικό του φορέα προς δραστηριότητα κάποιας μορφής.
Η θέληση, που συνήθως εκδηλώνεται μέσω κάποιου προγράμματος ή καταστρωμένου σχεδίου, έχει την πηγή της στο νου και όχι στα επιθυμητικά επίπεδα της επίγνωσης, και ένα τέτοιο πρόγραμμα βασίζεται σε μια αίσθηση κατεύθυνσης και σαφούς προσανατολισμού της βούλησης σε ένα αναγνωρισμένο αντικειμενικό σκοπό, και σ'αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι η αιτία της ανωμαλίας.
Το πρόβλημα είναι απλούστερο και πιο προσιτό.
Η περίθαλψη τέτοιων ανωμαλιών και η σωστή λύση έχει σαφώς υλική φύση, και το πρόβλημα συχνά ξεπερνιέται με την αύξηση της ζωτικότητας του σώματος, μέσω του ηλιακού φωτός, των βιταμινούχων τροφών και της άσκησης, συν τη σωστή θεραπεία και την ισορρόπηση του ενδοκρινούς συστήματος.
Σ' αυτή την κατεύθυνση γίνεται σήμερα αρκετή εργασία και οι λιγότερο σοβαρές περιπτώσεις αιθερικού διχασμού γίνονται γοργά επιδεκτικές θεραπείας.
Η έλλειψη ζωτικότητας, η ανωριμότητα, η κατάπτωση που οφείλεται σε αδύναμη ζωτική σύνδεση και η έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή (τόσο διαδεδομένη αυτή την εποχή) θα εμφανίζονται λιγότερο συχνά.
Δεν μπορώ εδώ να πραγματευτώ σε έκταση τα προβλήματα της “κατοχής”, που οφείλονται στην απομάκρυνση της αυτοσυνειδησιακής όψης του ενοικούντος (κατόχου) στο σώμα.
Αυτή η διαδικασία της αφαίρεσης αφήνει απλώς ένα ζωντανό κέλυφος, ένα άδειο σπίτι. Θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη πάρα πολλά για μια πραγματεία σαν κι αυτή. Δεν είναι εύκολο για τον επιστημονικό ερευνητή της ψυχολογίας να δεχτεί τη θέση της υποκατάστασης, από μέρους της συνείδησης κάποιου που υπήρξε ανίκανος να κρατήσει τη σύνθεση μέσα στον εγκέφαλο με επαρκή θετικότητα.
Αλλά μιλώντας ως κάποιος που γνωρίζει, τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν συχνά, οδηγώντας σε αρκετά από τα προβλήματα της λεγόμενης "διχασμένης προσωπικότητας", που στην πραγματικότητα είναι η κατοχή ενός συγκεκριμένου φυσικού σώματος από δύο πρόσωπα.
Το ένα προμηθεύει το ζωικό ρεύμα (που αγκιστρώνεται στην καρδιά) και το άλλο προμηθεύει το ρεύμα της συνείδησης (που αγκιστρώνεται στον εγκέφαλο) και κατ' αυτόν τον τρόπο ελέγχει το σώμα, κατευθύνοντας τις δραστηριότητες του και εκφραζόμενο μέσω των οργάνων του λόγου.
Κάποτε αυτή η κατοχή εναλλάσσεται ανάμεσα στα δύο επηρεαζόμενα άτομα. Κάποτε επηρεάζονται περισότερο από δύο, οπότε διάφορα πρόσωπα από την εσωτερική πλευρά της ζωής χρησιμοποιούν το ίδιο φυσικό σώμα. Τότε έχετε τις πολλαπλές προσωπικότητες.
Αυτό πάντως οφείλεται:
σε μια συγκεκριμένη αδυναμία στην αιθερική σύνθεση του αρχικού κατόχου.
Ή, πάλι, μπορεί να οφείλεται στη μεγάλη αντιπάθεια του κατόχου αυτού για τη φυσική ενσάρκωση.
Εξάλλου μπορεί να προκληθεί από κάποιο κλονισμό ή συμφορά που ξαφνικά αποκόπτει τη σύνδεση της συνείδησης, και στην τελευταία αυτή περίπτωση δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης.
Κάθε περίπτωση πρέπει να διαγιγνώσκεται και να περιθάλπεται βάσει των δικών της ιδιαίτερων δεδομένων και κατά προτίμηση με τη στροφή απευθείας στον πραγματικό κάτοχο όταν βρίσκεται "στο σπίτι του και στο δικό του κατοικητήριο".
Επιπρόσθετα, η συνείδηση αυτού του κατόχου βρίσκεται κάποτε τόσο έντονα προσανατολισμένη σε κατευθύνσεις άλλες από εκείνες της φυσικής ύπαρξης, ώστε να έχει πραγματοποιηθεί η διαδικασία της αφαίρεσης, με το επίκεντρο της προσοχής να είναι στραμμένη αλλού.
Αυτή είναι η ανεπιθύμητη πλευρά ή έκφραση της ίδιας δύναμης της αφαίρεσης που καθιστά ικανό το μυστικιστή να βλέπει τα οράματα του και να συμμετέχει στα επουράνια γεγονότα, και που επίσης καθιστά ικανό τον προχωρημένο μύστη να εισέρχεται στην κατάσταση του Σαμάντι.
Στη μια περίπτωση, ο φορέας αφήνεται αφρούρητος και λεία του τυχόντος περαστικού επισκέπτη. Και στην άλλη αφήνεται δεόντως φρουρημένος και θετικά προσηλωμένος στην κλήση και στον τόνο του κτήτορά του.
Δε μου είναι δυνατό να κάνω τίποτε περισσότερο από το να υπαινιχθώ τις διάφορες αυτές εξηγήσεις και να κάνω μια έναρξη ώστε οι ερευνητές με ενωτικό μυαλό και με τη θέληση να αποδέχοντ αι ασύνηθες υποθέσεις έρευνας, να στραφούν σε ένα μονοπάτι που πιθανόν να τους φέρει στην κοιλάδα της κατανόησης.
Το κλειδί της επιτυχίας της εξάλειψης αυτών των τύπων ανωμαλίας βρίσκεται στην προ του τοκετού φροντίδα και στη μελέτη των κληρονομικών μολυσμάτων.
Η σύφιλη και οι άλλες αφροδισιακές παθήσεις είναι ισχυρές προδιαθέτουσες αιτίες.
Η σωστή καλλιέργεια της σωματικής φύσης μετά τη γέννηση και η ανάπτυξη στο παιδί μιας θετικής αίσθησης του εαυτού του, κάνοντας το έτσι θετικό στη σκέψη και η εξάσκηση της αίσθησης της προσωπικής του ταυτότητας - όλα αυτά είναι υπολογίσιμη βοήθεια για την εξάλειψη αυτού του είδους της ανωμαλίας.
Η σημερινή τάση να δίνεται έμφαση στις βιταμίνες των τροφών και να παρέχεται μία ισορροπημένη δίαιτα είναι ολοσδιόλου προς το καλό.
Ωστόσο, η πραγματική αίσθηση του διχασμού και η πραγματικά συνειδητή ανωμαλία παρουσιάζεται όταν συμβαίνουν δύο πράγματα. Αυτά θα μπορούσαν να διατυπωθούν ως εξής:
1. Η αυτοσυνείδηση του ανθρώπου φτάνει σε ένα σημείο όπου οι επιθυμίες του κυριαρχούν και τον εξωθούν τόσο πολύ που ο ίδιος αποκτά επίγνωση της δύναμης τους και ταυτόχρονα της ανικανότητας του να τις ικανοποιήσει πραγματικά, σε συνδυασμό με την παραδοχή πως οδυνηρή επίγνωση αυτού που θέλει, και του τι θα ήταν αν ανταποκρινόταν και αν ικανοποιούσε τις επιθυμίες του. Τότε συγκρούεται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις: ο νους-επι-θυμία του τον κρατά συνεχώς καθυπάρχει μια πλευρά του εαυτού του που δε θέλει πραγματικά να το κάνει.
Τότε τον καταλαμβάνει η αίσθηση της ματαιότητας και απαντά με οδυνηρή επίγνωση αυτού που θέλει, και του τι θα ήταν αν ανταποκρινόταν και αν ικανοποιούσε τις επιθυμίες του.Τότε συγκρούεται ανάμεσα σε δύο καταστάσεις: ο νους-επιθυμία του τον κρατά συνεχώς καθηλωμένο στον τομέα του πόθου, της ελπίδας και της επιθυμίας, ενώ ο εγκέφαλος και η υλική του φύση τον οδηγούν στην πεποίθηση πως τίποτα απ' ό,τι θέλει δεν είναι δυνατό και αν είναι, το θέλει πραγματικά;
Αυτό αληθεύει για τον άνθρωπο που αντικειμενικός του σκοπός είναι η ικανοποίηση των υλικών του πόθων, ή τον άνθρωπο που ανταποκρίνεται στην επιθυμία για διανοητική ή πνευματική ικανοποίηση. Στη μια περίπτωση ο διχασμός αρχίζει να εμφανίζεται στις χαμηλότερες όψεις της επιθυμητικής του φύσης. Στην άλλη εμφανίζεται στις ανώτερες όψεις, αλλά και στις δύο περιπτώσεις οι κατευθύνσεις του διχασμού είναι σαφείς. Η διαμάχη άρχισε και δύο δυνατότητες προσφέρονται:
α. Τελική συναίνεση τέτοιας φύσης που κάνει τη ζωή να καταλήξει σε αχρηστία, σε βαθιά κατάπτωση και σε μια αίσθηση ματαιότητας που κυμαίνεται σε όλη την έκταση από μια υποταγμένη ζωή αποδοχής μέχρι τους πολλούς και ποικίλους εκείνους τρόπους φυγής που οδηγούν τον άνθρωπο σε έναν κόσμο ονείρου στη χώρα της πλάνης και σε μια κατάσταση αρνητικότητας, κάνοντας τον ακόμα να διαβεί τα σύνορα του θανάτου μέσα από την αυτοκαταστροφή.
β. Μια μανιασμένη διαμάχη, που πηγάζει από την άρνηση του να διαμορφωθεί από τις περιστάσεις ή το περιβάλλον. Αυτό σπρώχνει τον άνθρωπο στην επιτυχία και στην επίτευξη της επιθυμίας του ή τον τσακίζει πάνω στον τροχό της ζωής, είτε φυσικά είτε νοητικά.
2. Ο διχασμός προκύπτει επίσης όταν ο άνθρωπος δεν τα καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το Θεόσταλτό του μυαλό και έτσι είναι ανίκανος να διαλέξει ανάμεσα στα ουσιώδη, ανάμεσα στην ορθή κατεύθυνση και στους εσφαλμένους στόχους, ανάμεσα στις διάφορες ικανοποιήσεις που γοητεύουν τις διάφορες όψεις της κατώτερης του φύσης και τελικά ανάμεσα στην ανώτερη και στην κατώτερη δυαδικότητα.
Πρέπει να μάθει να συλλαμβάνει τη διάκριση ανάμεσα:
α. Στην υποταγή στο αναπόφευκτο και στην υποταγή στην παρόρμηση της δικής του επιθυμίας.
β. Στην αναγνώριση της ικανότητας και στην αναγνώριση της
δυαδικότητας.
Πολλές διαμάχες θα τερματίζονταν μέσω επισώρευσης, κατανόησης και σωστής χρήσης των αναγνωρισμένων εφοδίων, απομακρύνοντας τους ανέφικτους στόχους και την επακόλουθη διάψευση των ελπίδων. Όταν υπερπηδηθεί αυτό το μέρος της διαμάχης τότε μπορεί να προβάλει και να αναγνωριστεί η δυνατότητα και να γίνει δύναμη έκφρασης.
γ. Στην αναγνώριση των ατομικών στόχων και των ομαδικών στόχων, ανάμεσα στην ικανότητα να είμαστε κοινωνικοί ή αντικοινωνικοί. Πολλά γίνονται προς την κατεύθυνση αυτή αλλά η έμφαση δίνεται ακόμα στο άτομο και όχι στον όμιλο. Όταν συμβεί αυτό γινόμαστε υπεύθυνοι για τους αντικοινωνικούς ομίλους.
Έχω αναφέρει μόνο τρεις από τις πολλές πιθανές αναγνωρίσεις αλλά η αντιμετώπιση του διχασμού για τον οποίο αυτές ευθύνονται θα έχει αποτέλεσμα την απελευθέρωση μιας μεγάλης πλειοψηφίας ανθρώπων που υποφέρουν.
Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως η απαλλαγή πολλών που ο διχασμός τους βρίσκεται πρωτίστως στην περιοχή της επιθυμητικής φύσης, οδηγώντας στην αίσθηση της ματαιότητας και στη διακοπή της συνέχειας του ενδιαφέροντος για τη ζωή, μπορεί να επιτευχθεί θεραπευτικά:
1. Με τη μέριμνα πριν απ' όλα για το φυσικό φορέα και τους αδένες, ιδιαίτερα το θυρεοειδή αδένα, και επιπρόσθετα με τη ρύθμιση της δίαιτας.
2. Με τη μέριμνα για το φυσικό συντονισμό του ασθενούς, γιατί
ο φυσικός συντονισμός είναι η εξωτερική έκφραση μιας εσωτερικής διεργασίας ολοκλήρωσης, και πολλά μπορούν να γίνουν με την εξάσκηση.
3. Με την ερμηνεία της ζωής και του περιβάλλοντος, που να προ-
σφέρεται με όρους αξιολόγησης. Συλλογιστείτε το αυτό.
4. Με την αποκέντρωση μέσα από:
α. Την προσφορά ορθών ενδιαφερόντων και ορθού τύπου εκπαίδευσης και επαγγελματικής εξάσκησης.
β. Την καλλιέργεια της δύναμης να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει ο ασθενής γύρω του ανάγκες, ξυπνώντας έτσι την επιθυμία να υπηρετεί και προσφέροντας την αίσθηση της ικανοποίησης που προκύπτει από την επίτευξη και την αναγνώριση.
γ. Την προσεκτική και αργή μετουσίωση της επιθυμίας σε έφεση.
5. Με τον αναπροσανατολισμό σε ανώτερους στόχους και με την
ανάπτυξη της σωστής κατεύθυνσης. Αυτό συνεπάγεται:
α. Την καλλιέργεια ενός ευρύτερου οράματος.
β. Τη διατύπωση του εσωτερικού προγράμματος, που καταστρώνεται με νοημοσύνη, και που να είναι κατάλληλο για το στάδιο εξέλιξης (του ασθενούς) αλλά όχι τόσο προχωρημένο ώστε να είναι ανέφικτο.
γ. Την αποφυγή των διαβημάτων και δραστηριοτήτων εκείνων που είναι καταδικασμένα σε αποτυχία.
6. Αργότερα, όταν τα πιο πάνω κατανοηθούν κάπως σε βάθος,
θα πρέπει να ακολουθήσει η αναζήτηση και η ανάπτυξη μιας δημιουργικής ικανότητας, ικανοποιώντας μ' αυτόν τον τρόπο την επιθυμία του ατόμου να προσεχτεί και να προσφέρει. Μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής προσπάθειας ή της λογοτεχνικής και μουσικής προσπάθειας στηρίζεται στην επιθυμία να είναι κανείς το επίκεντρο της προσοχής και δε στηρίζεται σε οποιαδήποτε πραγματική δημιουργική ικανότητα. Πρόκειται για την αίσθηση του "Εγώ, ο δραματικός ηθοποιός". Αυτό όταν χρησιμοποιηθεί και αναπτυχτεί σωστά έχει μια πραγματική αξία και σημασία.
7. Με την αποβολή της αίσθησης της αμαρτίας, της αποδοκιμασίας και των συνακολουθών της, της επαναστατικότητας, της υποψίας και του συμπλέγματος κατωτερότητας.
Ένα σημείο αισθάνομαι σαφώς την ανάγκη να υπογραμμίσω ξανά, και είναι η ανάγκη να θυμόμαστε, καθώς εξετάζουμε το ανθρώπινο ον και την έκφραση και την παρουσία του, ότι στην πραγματικότητα εξετάζουμε την ενέργεια, και τη σχέση ή μη των δυνάμεων.
Ενόσω το διατηρούμε αυτό προσεκτικά στο μυαλό μας, δε θα βγούμε έξω από το σωστό δρόμο καθώς πραγματευόμαστε το θέμα μας.
Ασχολούμαστε με σχετιζόμενες μονάδες ενέργειας, που λειτουργούν σε ένα πεδίο ενέργειας.
Αν το θυμόμαστε αυτό πάντα, θα βοηθηθούμε (τουλάχιστον συμβολικά) να αποκτήσουμε μια αρκετά σαφή ιδέα του θέματος μας.
Ενόσω θεωρούμε ότι το πρόβλημα μας αποτελείται από την αμοιβαία σχέση πολλών ενεργειών, τη συγχώνευση και την ισορρόπηση τους, και επιπρόσθετα από την τελική σύνθεση δύο βασικών ενεργειών, τη συγχώνευση και την ισορρόπηση τους, θα φτάσουμε ως ένα βαθμό στην κατανόηση και στην επακόλουθη λύση.
Το πεδίο της ενέργειας που ονομάζουμε ψυχή (η μεγαλύτερη ενέργεια που ενδιαφέρει τον άνθρωπο) απορροφά, κυριαρχεί ή χρησιμοποιεί τη μικρότερη ενέργεια που ονομάζουμε προσωπικότητα.
Αυτό είναι ανάγκη να το συνειδητοποιήσουμε. Και να θυμόμαστε, ταυτόχρονα, πως η προσωπικότητα αυτή απαρτίζεται αυτή η ίδια από τέσσερις τύπους ενέργειας. Σύμφωνα με τον ακτινικό μας τύπο, ανάλογη θα είναι και η από μέρους μας χρήση των λέξεων "απορροφά, κυριαρχεί".
Θα σας υπενθύμιζα εδώ, πράγμα που πολλές φορές έκανα προηγουμένως, πως οι λέξεις δεν τα καταφέρνουν να εκφράσουν και η γλώσσα παρεμποδίζει μάλλον παρά βοηθά τον αντικειμενικό σκοπό που έχω υπόψη μου.
Η ανθρώπινη σκέψη μπαίνει αυτή τη στιγμή σε μια περιοχή για την οποία δεν υπάρχει, για την ώρα, αληθινός γλωσσικός τύπος, αφού δεν έχουμε επαρκείς όρους, και στην οποία τα λεκτικά σύμβολα ελάχιστα σημαίνουν. Ακριβώς όπως η ανακάλυψη τού αυτοκινήτου και του ραδιοφώνου κατέστησαν αναγκαία τη διατύπωση μιας εντελώς νέας σειράς όρων, φράσεων, ονομάτων και ρημάτων, έτσι και στα χρόνια που έρχονται η ανακάλυψη του γεγονότος της ψυχής θα καταστήσει αναγκαία μια καινούρια γλωσσική προσέγγιση.
Αληθεύει -έτσι δεν είναι; - πως ένας άνθρωπος της βικτωριανής εποχής, α-κούοντας το τεχνικό ιδίωμα του σημερινού ραδιοεργαστηρίου ή του κοινού γκαράζ, θα βρισκόταν εντελώς στο σκοτάδι.
Έτσι και ο ψυχολόγος της εποχής μας πολύ συχνά βρίσκεται στο σκοτάδι και δεν καταλαβαίνει αυτό που προσπαθούμε να μεταγγίσουμε, αφού η καινούρια γλώσσα δεν έχει ακόμα αναπτυχτεί και οι παλιοί όροι είναι ανεπαρκείς.
Κατά συνέπεια, αδυνατώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να χρησιμοποιήσω τους όρους που μου φαίνονται οι πιο κατάλληλοι, γνωρίζοντας πως δεν τα καταφέρνω να εκφράσω την πραγματική σημασία των ιδεών μου, και ως αποτέλεσμα αυτού, αποκτάτε μόνο μια κατά προσέγγιση κατανόηση και αντίληψη των εννοιών που προσπαθώ να αναπτύξω.
Έχουμε κιόλας εξετάσει κάπως το πρόβλημα των διχασμών στους οποίους είναι υποκείμενος ο άνθρωπος και είδαμε πως η ανθρώπινη εξελικτική διαδικασία ήταν, σε τελευταία ανάλυση, μια σειρά ενοποιήσεων.
Κάθε βήμα προς τα εμπρός σήμαινε την πραγματοποίηση προσέγγισης ορισμένων τύπων ενέργειας, έτσι που η συγχώνευση τους να μπορούσε να δημιουργήσει ένα πιο ολοκληρωμένο πρόσωπο.
Αυτό το ίδιο το πρόβλημα δημιουργείται από το γεγονός πως υπάρχει ένας Παρατηρητής.
Αυτός ο Παρατηρητής, σε ορισμένα σημεία της κανονικής ανάπτυξης του ανθρώπου, φτάνει στη συνειδητοποίηση του ότι υπάρχουν διχασμοί.
Ο Παρατηρητής αυτός υποφέρει εξαιτίας της παρουσίας τους μέσα στην αυτοεπίγνωσή του.
Κι όμως - και τούτο έχει σημασία - ο άνθρωπος πάνω στο φυσικό πεδίο είναι ανίκανος είτε να τις καταλάβει είτε, όπως φαίνεται, να τις θεραπεύσει χωρίς βοήθεια από την ψυχή, τον Παρατηρητή, την ανώτερη όψη του εαυτού του.
Λόγου χάρη, ένας άνθρωπος που υποφέρει από διάσταση ανάμεσα στο συγκινησιακό, αισθαντικό μέρος του εαυτού του και στη νοητική όψη, έχει επίγνωση της ανάγκης, της ματαιότητας και του έντονου πόνου και του προβλήματος, κι όμως χρειάζεται την όλο κατανόηση βοήθεια ενός εξασκημένου ψυχολόγου ή της δικής του ψυχής προκειμένου να πραγματοποιηθεί η συγχώνευση και ο ίδιος, ως άτομο, να μπορέσει "να γίνει ολόκληρος".
Η ίδια αυτή αλήθεια υφίσταται σε σχέση με όλους τους διχασμούς που συναντάμε στον άνθρωπο, αλλά τρεις από τους διχασμούς αυτούς είναι μεγαλύτερης σημασίας:
1. Ο διχασμός ανάμεσα στο νου και στην υπόλοιπη κατώτερη φύση - υλική, ζωτική, αστρική ή συγκινησιακή.
2. Ο διχασμός ανάμεσα στον άνθρωπο και στο περιβάλλον του
που - μια και θεραπευτεί και γεφυρωθεί - τον κάνει ένα υπεύθυνο ανθρώπινο ον και καλό πολίτη που δέχεται το περιβάλλον του και δίνει σ' αυτό ό,τι καλύτερο έχει. Έτσι αναπτύσσει το χαρακτήρα και την ικανότητα του, ως αποτέλεσμα συγκεκριμένης αλληλενέργειας ανάμεσα στα δύο -στον εαυτό του και στο περιβάλλον του.
3. Ο διχασμός ανάμεσα στον άνθρωπο (την προσωπικότητα) και
στην ψυχή. Αυτό επιφέρει αλληλοδιάδοχα:
α. Μια κυριαρχική εγωιστική προσωπικότητα,
β. Ένα πρακτικό μυστικιστή, που έχει συνείδηση της ανάγκης για συγχώνευση και για ενότητα.
Παράλληλες περιπτώσεις μ' αυτές τις καταστάσεις συνείδησης συναντάμε στον έφηβο. Τις συναντάμε επίσης στον άνθρωπο που άρχισε να ολοκληρώνεται μέσα στο έργο της ζωής του, και συνάμα στο σκεπτόμενο ζηλωτή.
Αυτό αληθεύει, είτε οι σκέψεις του, οι σκοποί του και οι φιλοδοξίες του είναι εγωιστικά προσανατολισμένες, είτε έχουν ροπή πνευματική. Η αίσθηση του διχασμού, η ανάγκη προσανατολισμού, η διαδικασία της γεφύρωσης και η τελική αίσθηση επίτευξης είναι απαράλλακτες και στις δύο περιπτώσεις.
Στην αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων πρέπει να διέπουν τον ψυχολόγο ορισμένοι γενικοί κανόνες, και ορισμένες γενικές προτάσεις πρέπει να γίνουν αποδεκτές με τον καιρό από τον άνθρωπο που αποτελεί την προβληματική περίπτωση.
Οι ίδιοι αυτοί κανόνες και προτάσεις μπορούν να εξεταστούν και να γίνουν αποδεκτοί από τον άνθρωπο που, χωρίς τη βοήθεια του εξασκημένου ψυχολόγου, καταφέρνει να εκγυμναστεί και να γεφυρώσει τους συνειδητοποιημένους διχασμούς του.
Οι βασικές αυτές προτάσεις είναι:
Ότι οποιαδήποτε ψυχολογική-δυσκολία είναι παγκόσμια και όχι μοναδική. Η αίσθηση της μοναδικότητας ακριβώς - με τη χωριστική της τάση και τη συνειδητοποιημένη μόνωση της - είναι συχνά ο παράγοντας που απορροφά όλη την προσοχή. Δίνει στην προσωπικότητα υπερβολική σπουδαιότητα, και αυτό σαφώς πρέπει να αποκλειστεί.
Ότι η κρίση που αντιμετωπίζεται δείχνει πρόοδο και ευκαιρία, και δε δείχνει συμφορά και αποτυχία.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό από τον πάσχοντα (μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο;) πως το ανθρώπινο γένος έχει προοδεύσει και φτάσει στο σημερινό του σημείο εξέλιξης μέσω τέτοιων ακριβώς κρίσεων. Με τον ίδιο τρόπο προοδεύει και το ανθρώπινο άτομο ως μονάδα. Σε τελευταία ανάλυση, οι ψυχολογικές κρίσεις δείχνουν προοδευτικά βήματα πάνω στο Δρόμο, φέρνοντας μαζί τους την ανάγκη για προσπάθεια και ταυτόχρονα την αίσθηση κέρδους και ελευθερίας, όταν υπερπηδηθούν, ξεπεραστούν και λυθούν.
Ότι η δύναμη να επιφέρει την αναγκαία ολοκλήρωση και να τερματίσει ένα κύκλο αισθητής δυαδικότητας βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο επειδή:
α. Η δυσανασχέτισή του, η έλλειψη συντονισμού, ο πόνος και η απόγνωση του είναι συμπτώματα έφεσης, που δεν έχει ίσως αναγνωριστεί μα που παρ' όλ' αυτά υπάρχει. Είναι η αντίδραση των ολοκληρωμένων όψεων στην όψη εκείνη που ζητά ολοκλήρωση.
β. Η όψη που πρόκειται να ολοκληρωθεί είναι στην ουσία πιο ισχυρή από τις κατώτερες αναμένουσες όψεις, γιατί αυτές είναι αρνητικές ή δεκτικές ενώ η όψη που πρέπει να συνειδητοποιηθεί και να γίνει αποδεκτή είναι θετική και δυναμική. Απ' όπου και η αισθητή δυσανασχέτισή.
4. Ότι η ικανότητα, που είναι εγγενής στο ευφάνταστο εκείνο πλάσμα, τον άνθρωπο, να ενεργεί "ως εάν", κρύβει τη λύση του προβλήματος.
Με τη χρήση της δημιουργικής φαντασίας μπορεί να δομηθεί και να κατασκευαστεί το γεφύρι ανάμεσα στην κατώτερη και στην ανώτερη όψη. "Οπως ένας άνθρωπος σκέφτεται, ελπίζει και βούλεται" έτσι και είναι. Αυτή είναι μια διακήρυξη αμετάβλητου γεγονότος.
Όταν οι σύγχρονοι ψυχολόγοι κατανοήσουν πληρέστερα το δημιουργικό σκοπό της ανθρωπότητας και επιδιώξουν να αναπτύξουν τη δημιουργική φαντασία πιο εποικοδομητικά, και επίσης να εκγυμνάσουν την κατευθυντήρια βούληση, πολλά θα επιτελεστούν.
Όταν οι δύο αυτοί παράγοντες (που είναι η καταφανής μαρτυρία του θείου στον άνθρωπο) μελετηθούν, αναπτυχθούν και χρησιμοποιηθούν επιστημονικά, θα επιφέρουν την αυτοαποδέσμευση όλων των προβληματικών περιπτώσεων που συναντάμε στις κλινικές μας την εποχή αυτή.
Έτσι, μέσω πειράματος, θα φτάσουμε πιο σύντομα στην κατανόηση του ανθρώπου. Η ψυχολογία μπορεί οπωσδήποτε να υπολογίζει πάνω στην ενδόμυχη ικανότητα της ανθρώπινης μονάδας να κατανοήσει τη χρήση της δημιουργικής φαντασίας και τη χρήση του κατευθυνόμενου σκοπού, αφού αυτός συναντάται συχνά ακόμα και στα παιδιά.
Η ανάπτυξη της αίσθησης της φαντασίας και η εκγύμναση των παιδιών να κάνουν επιλογές (με πρόθεση να προβάλει στη ζωή τους ο οργανωμένος σκοπός) θα είναι δύο από τα ιδεώδη της νέας εκπαίδευσης.
Η αίσθηση της φαντασίας φέρνει σε δραστηριότητα αυτή την ιδιότητα (της φαντασίας), την αντίληψη της ομορφιάς και την έννοια των υποκειμενικών κόσμων.
Η δύναμη της επιλογής, με τα όσα συνεπάγεται σχετικά με το γιατί και για ποιο λόγο και για ποιο σκοπό (αν διδαχτούν με σύνεση από τα πρώτα χρόνια) θα κάνουν πολλά για το ανθρώπινο γένος, ιδιαίτερα αν, κατά την εποχή της εφηβείας, η γενική εικόνα του κόσμου και το παγκόσμιο σχέδιο παρουσιαστούν στην προσοχή της αναπτυσσόμενης νοημοσύνης. Συνεπώς:
Η αίσθηση της φαντασίας
Η αίσθηση της επιλογής
Η αίσθηση του όλου
και επιπρόσθετα
4. Η αίσθηση του διατεταγμένου σκοπού
πρέπει να διέπουν την εκπαίδευση που δίνουμε στα παιδιά που έρχονται σε ενσάρκωση.
Η αίσθηση της φαντασίας φέρνει σε δραστηριότητα τη δημιουργική φαντασία, προσφέροντας έτσι στη συγκινησιακή φύση δημιουργικές διεξόδους.
Αυτό πρέπει να ισορροπείται και να κινητοποιείται από την αναγνώριση της δύναμης της ορθής επιλογής και της σημασίας των ανώτερων αξιών.
Οι τελευταίες, με τη σειρά τους, μπορούν να αναπτυχθούν με τρόπο αφίλαυτο, μέσω σωστής αναγνώρισης του περιρρέοντος όλου μέσα στο οποίο το άτομο πρέπει να παίξει το ρόλο του, ενώ η όλη κλίμακα των αντιδράσεων θα υποτάσσεται όλο και περισσότερο μέσω κατανόησης του οργανωμένου σκοπού που εκπληρώνεται μέσα στον κόσμο.
Αυτές είναι οι βασικές προτάσεις που πρέπει να προβάλουν στις νέες τεχνικές που θα χρησιμοποιεί η ψυχολογία όταν θα φτάσει στο στάδιο της αποδοχής των πιο πάνω ιδεών (ή τουλάχιστο του πειραματισμού με αυτές). Χρησιμοποιώντας τες, θα διαπιστώσει πως η ίδια η προβληματική περίπτωση μπορεί να οδηγηθεί σε ορθή ενεργό δραστηριότητα, αφού όλες οι εγγενείς και αχρησιμοποίητες ιδιότητες του ανθρώπου θα παρασύρονται σε μια δραστηριότητα που θα επιφέρει ολοκλήρωση.
Η διαδικασία είναι πάντα και αναπόφευκτα η ίδια:
1.Διχασμos
2.μια αναγνώριση της δυαδικότητας, είτε υποκειμενικά είτεστην συνείδηση που βρίσκεται σε εγρήγορση.
3. Μια περίοδος έξαλλης αναταραχής, διάψευσης ελπίδων και
ματαιότητας, που οδηγεί καμιά φορά σε συμφορά, σε μορφές νευρικής ή διανοητικής κατάρρευσης και γενικά σε χαώδεις και ανεπιθύμητες καταστάσεις.
4. Μια διαδικασία γεφύρωσης που εφαρμόζεται με νοημοσύνη,
που προωθείται βαθμιαία, από τη στιγμή που Θα προσδιοριστεί το σημείο τον διχασμού.
5. Εμφάνιση περιόδων αναγνωρισμένης συγχώνευσης, ολοκλήρωσης και πραγματικής φυσιολογικότητας.
Εδώ μια διαδικασία ανάλυσης θα ήταν χρήσιμη. Αργότερα θα διαπιστωθεί πως η ψυχανάλυση θα φτάσει στην πραγματική της χρησιμότητα όταν θα έρχεται αρωγός του ανθρώπου εξηγώντας την επίτευξη του μάλλον παρά ξεθάβοντας τις λεπτομέρειες της εμφανούς συμφοράς του.
Δεν υπάρχει πραγματική συμφορά. Υπάρχει μόνο ένα μη αναγνωρισμένο στάδιο κρίσης, μια στιγμή μη πραγματοποιημένης πλήρωσης.
Η συμφορά προκύπτει όταν αυτό το στάδιο κρίσης δεν αξιοποιείται και δεν γίνεται κατανοητό, αφού τότε συντείνει στο να αυξήσει το διχασμό αντί να αναγνωριστεί ως στιγμή ευκαιρίας.
6. Εδραίωση ενός σαφούς ρυθμού που απαρτίζεται από τη δημιουργική φαντασία, την κατόπιν διάκρισης επιλογή, την αξία της σχέσης του μέρους ως προς το σύνολο και την αποδοχή του ομαδικού σκοπού. Αυτός ο ρυθμός, όταν εδραιωθεί σωστά σε μια ζωή ή μια σειρά ζωών, οδηγεί με το χρόνο στην
Ολοκλήρωση.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ
Θα ήθελα εδώ να σταματήσω για να υποδείξω ότι η θεμελίωση της νέας ψυχολογίας πρέπει αναπόφευκτα να οικοδομηθεί πάνω στη θέση ότι αυτή η μια ζωή δεν είναι η μοναδική ευκαιρία του ανθρώπου για να επιτύχει την ολοκλήρωση και με το χρόνο την τελείωση.
Πρέπει να αναγνωριστεί ο μεγάλος Νόμος της Επαναγέννησης και τότε θα διαπιστωθεί ότι είναι, αυτός ο ίδιος, ένας μεγαλύτερος λυτρωτικός παράγοντας σε οποιαδήποτε στιγμή κρίσης ή σε οποιαδήποτε προβληματική ψυχολογική περίπτωση.
Η αναγνώριση μιας επιπρόσθετης ευκαιρίας και η αίσθηση μιας χρονικής παράτασης είναι ταυτόχρονα καθησυχαστικές και υποβοηθητικές για πολλές νοοτροπίες.
Η αξία τους στην ερμηνεία (της κρίσης) θα διαπιστωθεί ότι είναι διαφωτιστική καθώς ο πάσχων θα συλλαμβάνει το γεγονός πως ίσως πίσω του βρίσκονται στάδια κρίσης όπου μπορεί να καταδειχτεί από τον τωρινό του εξοπλισμό ότι πέτυχε την ολοκλήρωση, πράγμα που του εγγυάται τη νίκη στο τωρινό του στάδιο κρίσης και δύσκολης διαμάχης. Το φως που αυτό ρίχνει πάνω στις σχέσεις και το περιβάλλον θα χρησιμεύσει στο να κατανοήσει το αναπόφευκτο της ευθύνης.
Όταν ο μεγάλος αυτός νόμος γίνει κατανοητός με τις αληθινές του περιπλοκές και δεν ερμηνευτεί με όρους της σημερινής παιδαριώδους διατύπωσης, ο άνθρωπος θα επωμιστεί την ευθύνη να ζει με μια καθημερινή αναγνώριση του παρελθόντος, μια κατανόηση του σκοπού του παρόντος και με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον. Αυτό θα μειώσει συνάμα την αυξανόμενη τάση για αυτοκτονία που εμφανίζει η ανθρωπότητα.
Κατά συνέπεια, θα το θεωρήσετε οφθαλμοφανές πως ο παράγοντας του χρόνου μπορεί να υπεισέλθει εξαιρετικά υποβοηθητικά στο πρόβλημα, και εδώ ακριβώς η πραγματική κατανόηση του Νόμου της Αναγέννησης, ή του Νόμου της Ευκαιρίας (όπως θα προτιμούσα να τον ονομάζω), θα έχει πραγματική χρησιμότητα.
Πάνω απ' όλα, θα προσθέσει στη στάση και του ψυχολόγου και του ατόμου με την προβληματκή περίπτωση την ιδέα της ελπίδας, τη σκέψη της εκπλήρωσης και της τελικής επίτευξης.
Θα είναι επίσης απαραίτητο ο ψυχολόγος του μέλλοντος να φτάσει στην κατανόηση και στην αποδοχή της εσωτερικής δομής του ανθρώπινου όντος
του συγκινησιακού του φορέα
του νοητικού του σώματος και
της στενής τους συσχέτισης μέσω του ζωτικού ή αιθερικού σώματος, που χρησιμεύει πάντα ως συνδετικός ιστός ανάμεσα στο πυκνό φυσικό σώμα και τα άλλα σώματα.
Η ψυχή και η τριαδικότητα των ενεργειών της (η ίδια η ζωή, που εκφράζει τη θέληση ή το σκοπό, η αγάπη και η νοημοσύνη) λειτουργούν μέσω των επτά βασικών κέντρων, ενώ το νοητικό σώμα και το αστρικό σώμα λειτουργούν μέσω πολλών άλλων κέντρων, αν και διαθέτουν κι αυτά μέσα τους επτά κέντρα που είναι τα αντίστοιχα, για σκοπούς μετάδοσης, αυτών που βρίσκονται στο αιθερικό σώμα.
Οι ολοκληρώσεις που πετυχαίνει με το χρόνο η εξέλιξη πραγματοποιούνται μέσω όλων αυτών των κέντρων. Με την ανύψωση του κραδασμού, με την εξώθηση σε δραστηριότητα των κέντρων και με την επακόλουθη και συνακόλουθη ανάπτυξη του ανθρώπινου μηχανισμού ανταπόκρισης, αρχίζουν να διανοίγονται καινούριες δίοδοι προσέγγισης στην πραγματικότητα, καινούριοι τύποι επίγνωσης, καινούρια ευαισθησία σ' αυτό που μέχρι τη στιγμή αυτή δεν αναγνωριζόταν και καινούριες δυνάμεις.
Ο κάθε άνθρωπος είναι, κατά συνέπεια, μέσα στον εαυτό του, μια ιεραρχία, μια αντανάκλαση μιας μεγάλης αλυσίδας του όντος -του Όντος που εκφράζει το σύμπαν.
Η ψυχολογία πρέπει να αναγνωρίσει με το χρόνο:
1. Το γεγονός της ψυχής, του ολοκληρώνοντος παράγοντα, του
εαυτού.
Το Νόμο της Ευκαιρίας ή Αναγέννησης.
Τη φύση της εσωτερικής δομής του ανθρώπου και τη σχέση της
με την εξωτερική πυκνή μορφή.
Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως στην ουσία όλη η διδασκαλία που δίνεται σχετικά με την αναγέννηση ή μετενσάρκωση έχει τονίσει την υλική φαινομενική πλευρά, μολονότι πάντα υπήρξε λίγο πολύ μια τυχαία αναφορά στα πνευματικά και νοητικά οφέλη που αποκτιούνται στο σχολείο της ζωής πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση.
Η αληθινή φύση της ανελισσόμενης επίγνωσης και η ανάπτυξη της εσωτερικής συνείδησης του πραγματικού ανθρώπου ελάχιστα προσέχτηκαν.
Το κέρδος κάθε ζωής σε πληρέστερη κατάκτηση του μηχανισμού επαφής και το αποτέλεσμα της αυξημένης ευαισθησίας στο περιβάλλον (που είναι οι μόνες αξίες για τις οποίες ενδιαφέρεται ο εαυτός), τονίζονται σπάνια ή καθόλου.
Λεπτομέρειες για τις συνθήκες ζωής, δηλώσεις για πιθανές υλικές καταστάσεις, περιγραφές τόπων, ενδυμάτων και ανθρώπινων σχέσεων της προσωπικότητας επιδεικνύονται ευφάνταστα, και η "διαπίστωση των περασμένων ενσαρκώσεων" συνήθως ήταν η λεγόμενη διαπίστωση δραματικών επεισοδίων που τροφοδοτούν την ενδόμυχη αίσθηση ατομικότητας του μετενσαρκωνόμενου ανθρώπου, και συνήθως τροφοδοτούν ταυτόχρονα τη ματαιοδοξία του.
Αυτή η περίεργη διατύπωση οφειλόταν σε διάφορους λόγους.
Πρώτα πρώτα, στο γεγονός πως ο κόσμος της πλάνης είναι ο παράγοντας που ακόμα κυριαρχεί στη ζωή των καλύτερων ανθρώπων.
Δεύτερο, στο ότι το στάδιο εξέλιξης ήταν τέτοιο που ο συγγραφέας ή ο ομιλών δεν ήταν σε θέση να δει τον κύκλο της ζωής από τη σκοπιά της ψυχής, αποσπασμένα και χωρίς αυταπάτες, γιατί αν το έκανε αυτό, οι υλικές φαινόμενες περιγραφές θα παραλείπονταν και ίσως ούτε καν θα προσέχο-νταν, και μόνο οι αξίες - πνευματικές και νοητικές - και τα ζητήματα εκείνα που αφορούν την ομαδική ενδότερη ζ ωή θα τονίζονταν.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάσουν αυτό το προαιώνιο δόγμα της αναγέννησης και η ψεύτικη έμφαση που δόθηκε στη μορφική όψη με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό των ψυχικών αξιών, έχουν προκαλέσει μια κακή αντίδραση στο όλο θέμα στις διάνοιες των γνωστικών ανθρώπων και του επιστημονικού ερευνητή.
Και όμως, παρ' όλα αυτά, έχει συντελεστεί ένα πραγματικό καλό, γιατί η όλη θεωρία διεισδύει σταθερά στη συνείδηση του ανθρώπινου γένους, αποτελώντας ακέραιο μέρος της και προχωρώντας, κατά συνέπεια, στη λαϊκή και τελικά στην επιστημονική αναγνώριση.
Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Εξετάζοντας την εσωτερική δομή του ανθρώπου και των παραγόντων εκείνων που δημιουργούν την εξωτερική εμφάνιση και ιδιότητα και τη ρυθμίζουν, προκαλώντας έτσι την επακόλουθη συμπεριφορά και διαγωγή, οι ψυχολόγοι θα πρέπει να μελετήσουν τα ακόλουθα θέματα, αρχίζοντας με την κατώτατη όψη και επεκτείνοντας τις ιδέες τους ώστε να συμπεριλάβουν το ανώτατο δυνατό. Αυτές θα μπορούσαμε να τις βάλουμε σε ομάδες και να τις απαριθμήσουμε ως εξής:
1. Ο εξωτερικός μηχανισμός ανταπόκρισης που λειτουργεί κάτω
από τις ωθήσεις που δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον και τους εσωτερικούς υποκειμενικούς χώρους. Σύμφωνα με τις θεωρίες του εσωτερισμού αυτές προέρχονται από:
α. Τον εγκέφαλο από όπου ελέγχονται και κατευθύνονται κάποιες όψεις του νευρικού συστήματος, πρώτα από τη νοητική επιρροή και μετά από τη συνειδητή κατεύθυνση της ψυχής.
β. Το ενδοκρινικό ή αδενικό σύστημα, που δρα κάτω από τις ωθήσεις που εισέρχονται στο φυσικό σώμα μέσα από τα επτά κέντρα στο αιθερικό σώμα. Γι' αυτά τα κέντρα το αδενικό σύστημα είναι απλώς η εξωτερίκευση ή το φυσικό αντίστοιχο. Οι αδένες καθορίζουν τον άνθρωπο μέσα από το κυκλοφορικό, επειδή με τη σειρά τους καθορίζονται από τα κέντρα.
γ. Το ηλιακό πλέγμα, που κατευθύνει και ελέγχει κάποιες όψεις του νευρικού συστήματος και που είναι κυρίως τμήμα του ενστικτώδους ή ζωώδους εγκέφαλου.
Το ζωτικό ή αιθερικό σώμα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας ενεργοποίησης και είναι ένα ακριβές αντίγραφο ή αντίστοιχο της εξωτερικής μορφής, επειδή είναι το αληθινό ενδιάμεσα ανάμεσα στους εσωτερικούς κόσμους και τον εξωτερικό άνθρωπο.
Τα νάντι (γραμμές ή ρεύματα δύναμης) βρίσκονται πίσω από κάθε νεύρο στο ανθρώπινο σώμα και τα κέντρα που σχηματίζουν σε κάποια σημεία που τέμνονται ή διασταυρώνονται είναι το υπόβαθρο ή ο κινητήριος παράγοντας σε κάθε γάγγλιο ή πλέγμα που βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα.
Κάποια απ'αυτά τα κέντρα, μεγαλύτερα ή μικρότερα, έχουν μοναδική εξελικτική σπουδαιότητα. Αυτά είναι ως εξής:
α. Το κέντρο της κεφαλής είναι η έδρα της ψυχικής ενέργειας, ή το κέντρο μέσα από το οποίο λειτουργεί ο συνειδητός, πνευματικός άνθρωπος.
β. Το κέντρο της καρδιάς είναι η έδρα της ζωής, της ανώτατης αρχής που εκφράζεται μέσω του ανθρώπου.
γ. Το κέντρο του ηλιακού πλέγματος είναι η έδρα της ενστικτώδους ζωής, της ζωώδους ψυχής και της εξαιρετικά αναπτυγμένης συγκινησιακής φύσης.
δ. Το κέντρο της βάσης της σπονδυλικής στήλης είναι το μεγαλύτερο ολοκληρώνον κέντρο και αρχίζει ενεργό δραστηριότητα όταν πραγματοποιηθούν δύο μεγαλύτερες συγχωνεύσεις: η συγχώνευση των τριών σωμάτων σε μια συντονισμένη προσωπικότητα, και όταν ψυχή και σώμα ενοποιηθούν.
Το συγκινησιακό ή αισθαντικό σώμα, που ονομάζεται συχνά αστρικό σώμα. Από το σώμα αυτό εκπηγάζουν οι επιθυμίες, παρορμήσεις, εφέσεις και εκείνες οι διαμάχες της δυαδικότητας που τόσο συχνά προσβάλλουν και παρεμποδίζουν το μαθητή.
Είναι ταυτόχρονα η έδρα της ζωής, της δημιουργίας και φαντασίας του άνθρωπου. Διαθέτει κι αυτό κέντρα δύναμης που είναι τα αντίστοιχα αυτών που συναντούμε στο αιθερικό σώμα, αλλά για την πλειονότητα των ανθρώπων το σώμα αυτό ενεργοποιείται κυρίως από τον κόσμο της πλάνης και από το αστρικό πεδίο. Ακριβώς από το πεδίο αυτό της απατηλής επίγνωσης πρέπει να μάθει να αποσύρεται ο προχωρημένος άνθρωπος.
4. Η νοητική φύση, που λειτουργεί μόνο μέσα από τέσσερα κέντρα.
Η ίδια η ψυχή, ή ο πραγματικός πνευματικός άνθρωπος, ο εαυτός σε εκδήλωση, που λειτουργεί ή επιδιώκει να λειτουργήσει μέσω της φαινόμενης μορφής του, του τετραπλού κατώτερου ανθρώπου.
ΕΙΔΗ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ
Αν τα παραπάνω μελετηθούν προσεκτικά, θα γίνει ολοφάνερο πως οι διχασμοί που υπάρχουν στον άνθρωπο είναι διχασμοί σε ορισμένες εγγενείς ή βασικές σχέσεις:
1. Σχέσεις που συναντώνται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, στο ένα ή στο άλλο από τα διάφορα αυτά εστιακά σημεία συνειδητοποίησης ή επίγνωσης:
α. Που δεν έχουν αναγνωριστεί από τον ίδιο τον άνθρωπο ή από όσους τον περιβάλλουν. Όταν συμβαίνει αυτό, ο άνθρωπος είναι ανεξέλικτος και οι διχασμοί ή τα κενά στη συνείδηση του δεν προκαλούν πραγματική βλάβη συγκριτικά, είτε στον εαυτό του είτε σ' αυτούς που βρίσκονται στο περιβάλλον του. Απλώς δείχνουν έλλειψη ανάπτυξης.
β. Που όταν έχουν αναγνωριστεί, προκαλούν απόγνωση και προβλήματα και ο άνθρωπος έχει ανάγκη ορθής ψυχολογικής βοήθειας. Σωστές πληροφορίες στις κατευθύνσεις που εκτίθενται εδώ μπορούν να δοθούν στις περιπτώσεις εκείνες που επηρεάζεται ο διανοητικός τύπος. Ο ψυχολόγος τότε καταπιάνεται με άτομα που είναι ικανά και πρόθυμα να αυτοβοηθηθούν.
γ. Που, όταν ο άνθρωπος έχει πραγματοποιήσει την αναγκαία γεφύρωση και ενοποίηση, γίνεται κατόπιν ενοποιημένη προσωπικότητα. Τότε μπορεί να προβάλει ο μυστικιστής. Αυτό σημαίνει πως έχει φτάσει στο στάδιο που η ανώτερη γεφύρωση ανάμεσα στην ολοκληρωμένη προσωπικότητα και στην ψυχή καθίσταται δυνατή. Τελικά, εμφανίζεται ένας Διδάσκαλος της Σοφίας, Ο Οποίος εκφράζει τη Χριστική συνείδηση, στις ενοποιές, σωστικές και εποικοδομητικές όψεις της.
Η ενοποίηση της ανώτερης και της κατώτερης φύσης θα επιφέρει αποτελέσματα που θα καθορίζονται ως προς τον τομέα έκφρασης τους από την ακτίνα του ανθρώπου. Οι ακτινικές αυτές συνθήκες θα έχουν αποτέλεσμα να βρει ο άνθρωπος το σωστό τομέα χρησιμότητας του και τη σωστή του έκφραση στον πολιτικό, θρησκευτικό ή επιστημονικό τομέα, και σε άλλους τρόπους θείας εκδήλωσης.
2. Σχέσεις που συναντιούνται ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και στο
περιβάλλον του. Το αποτέλεσμα εδώ μπορεί να σημαίνει ότι το άτομο είναι ένα αντικοινωνικό ανθρώπινο ον, ή μη δημοφιλές, γεμάτο από το φόβο της ζωής ή ότι εκφράζει, με πολλούς άλλους τρόπους, την ανικανότητα του να εναρμονιστεί με το περιβάλλον του. Θα εκδηλώνει έλλειψη κατανόησης, ορθών σχέσεων και ανικανότητα να ταιριάξει σωστά τις εσωτερικές και τις εξωτερικές μορφές της δομής της ζωής. Η αιτία του διχασμού στην περίπτωση αυτή συνήθως βρίσκεται κάπου μέσα στο ίδιο το αστρικό σώμα.
Σχέσεις που συναντιούνται ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και το έργο της ζωής του, ή τη δραστηριότητα της ζωής που το πεπρωμένο του επιτάσσει και στην οποία κλίνει από προδιάθεση.
Το πρόβλημα εδώ βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη διακοπή ή διάσπαση της συνέχειας ανάμεσα στη νοητική φύση, που καθορίζει το σκοπό, και στην αστρική φύση, που διέπει την παρόρμηση.
Σχέσεις που συναντιούνται ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και στην ψυχή του που επισκιάζει (και αρχίζει αργά να δεσπόζει). Αυτό οδηγεί σε μεγάλη και συνειδητοποιημένη δυστυχία, φρικτή διαμάχη και στον τελικό και συμβολικό "θάνατο της προσωπικότητας".
Εδώ και πάλι θα ήθελα να σταματήσω για να υποδείξω πως οι έννοιες του θανάτου, της υποκατάστασης, της επισκοπικής ενοποίησης και της θυσίας, θα αντικατασταθούν - στη Νέα Εποχή -από τις έννοιες της ανάστασης ή της βίωσης, της πνευματικής ενότητας, της μετάθεσης και της υπηρεσίας, έτσι που ένας καινούριος τόνος θα μπει στην ανθρώπινη ζωή, φέρνοντας ελπίδα, χαρά δύναμη και ελευθερία.
